روزانه یک فرد بالغ تا ۱۵۰ میلی گرم پروتئین از ادرار دفع می کند. پروتئینوری می تواند ناشی از بیماری های رنو واسکولار، گلومرولار، توبولواینتراستیشیل و یا سرریزی (overflow) پروتئین غیر طبیعی سرم باشد. پروتئین ادرار تحت تاثیر هیدریشن می باشد. ولی، هیچ گاه در این حالت بیش از ۲۰ میلی گرم در دسی لیتر نخواهد شد. ولی، برعکس در پروتئینوری پاتولوژیک اگر مصرف مایعات خیلی زیاد باشد، می تواند، به زیر ۲۰ میلی گرم در دسی لیتر هم برسد . آستانه تشخیص آن در ادرار با dipsticks برابر با ۳۰-۲۰ میلی گرم در دسی لیتراست، میزان کمتر از ۱۵۰ میلی گرم در دسی لیتر پروتئین، نرمال در نظر گرفته می شود.
پروتئین ادرار شامل تام هورسفال (40%)، گلوبولین های سرم (30%) و آلبومین(30%) است.
علل منفی کاذب در dipsticks شامل ادرار شدیدا قلیائی، ادرار رقیق، حضور پروتئینی غیر از آلبومین است.
روش دیگر سنجش پروتئین ادرار روش اسید سولفوسالیسیلیک ۳% است، حتی پروتئین به میزان ۱۵ میلی گرم در دسی لیتر را تشخیص می دهد. اگر ادرار از لحاظ پروتئین با dipsticks منفی ولی با اسید سولفوسالیسیلیک مثبت بود، قویا، مطرح کننده حضور پروتئین غیرطبیعی مثل بنس جونز می باشد و بایستی پروتئین الکتروفورز انجام شود.
پس از اثبات پروتئینوری، باید، از لحاظ کمی ادرار ۲۴ ساعته چک شود.
پروتئین الکتروفورز برای افتراق پروتئینوری گلومرولی از توبولی مفید است، زیرا، در پروتئینوری گلومرولی ۷۰% وزن پروتئین دفعی آلبومین است. در صورتی که، در توبولر بیشتر ایمنوگلوبولین ها هستند و فقط ۱۰ - ۲۰ % آلبومین می باشد.
پروتئینوری به سه دسته گذرا، متناوب و دایم تقسیم می گردد.
پروتئینوری گذرا: می تواند ناشی از تب، ورزش و استرس های روحی باشد. اگر در آزمایشات بعدی پروتئینوری نبود، نیاز به هیچ اقدام دیگری نیست.
پروتئینوری متناوب: عمدتا وابسته به وضعیت (positional) می باشد. با چک کردن ادرار صبحگاهی بلافاصله پس از بیدار شدن، با ادراری که پس از چند ساعت تحرک گرفته می شود، می توان آن را تشخیص داد. ندرتا میزان آن از 1 گرم در روز تجاوز می کند، ۳۰% خود به خود رفع می شود، شاید به علت افزایش فشار ورید های کلیوی در حالت ایستاده باشد.
پروتئینوری مداوم: معمولا عامل آن بیماری های گلومرولی می باشد. بایستی پروتئین ادرار ۲۴ ساعته چک شود. اگر میزان آن بیش از ۲ گرم در روز بود و پروتئین با وزن مولکولی بالا مثل آلبومین باشد، تشخیص پروتئینوری گلومرولی است که شایع ترین عامل پروتئینوری نیز می باشد. شایع ترین بیماری عامل آن دیابت شیرین است. علل دیگر آن آمیلوئیدوز و آرتریولار نفرواسکلروز است. اگر میزان پروتئین ادرار بین ۳۰۰ تا ۲۰۰۰ میلی گرم در روز باشد و اکثرا از پروتئین با وزن مولکولی کم بود، باید، ایمونوالکتروفورز سرم انجام گردد، تا، نوع پروتئین (که معمولا ایمنوگلوبولین ها می باشند) مشخص شود. اگر پروتئین سرم نرمال بود، پروتئینوری توبولار موجود است. اگر پروتئین غیر طبیعی بود، پروتئینوری آور فلو (عمدتا میلوم مولتیپل) می باشد.
اگر پروتئین هموگلوبین یا میوگلوبین باشد، مقادیر زیاد هموگلوبین یا میوگلوبین در الکتروفورز مشخص می گردد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند